قبل از شروع به دو نکته اشاره می شود: 1 - منظور از روش های پیشرفته تصفیه آب، تقدم زمانی آن ها نیست بلکه روش هایی هستند که می توانند منجر به تهیه آب تقریبا خالص شوند. به همین خاطر، تقطیر هرچند خیلی قدیمی تر از روش آهک زنی است ولی به عنوان روش پیشرفته تصفیه آب مطرح می شود اما آهک زنی چون منجر به تصفیه کامل آب نمی شود در این فصل مورد بحث قرار نمی گیرد. 2 - هرچند تقطیر به عنوان یک روش پیشرفته تصفیه آب مطرح است ولی در کتاب مورد بحث قرار نگرفته است و این نه به خاطر آن است که اهمیت ندارد بلکه به این دلیل است که در صنایع ایران تقطیر به عنوان یک روش تهیه آب صنعتی پر دردسر مطرح است و از آن استقبال چندانی نشده است. اکنون روش های پیشرفته تصفیه آب را از چهار دید مقایسه می کنیم. اول در مورد هزینه تصفیه، دوم در مورد کیفیت آب تصفیه شده، سوم در مورد کیفیت آب ورودی و بالاخره چهارم موارد کاربرد هریک از روش ها.

استفاده از سیستم های آب شیرین کن به روش اسمز معکوس روشی جدید برای استفاده از آب شور دریا جهت رفع کمبود آب شیرین می باشد. با افزایش جمعیت و تغییر الگوهای مصرف آب در دنیا نیاز بشر به آب، به صورت شتابنده ای در حال رشد است. از طرف دیگر علی رغم اینکه بخش اعظمی از سطح کره ی زمین از آب تشکیل شده است، ولی کمتر از 1.7% این حجم آب قابل استفاده بشر بوده و بقیه این حجم که شامل آب اقیانوس ها و دریاها می باشد، در حالت عادی به صورت شور و غیرقابل استفاده می باشد. این امر باعث شده که تکنولوژی به سمت ایجاد سیستم های آب شیرین کنی رفته و شیرین کردن آب شور دریا به عنوان منبع جدید آب قابل استفاده تلقی شود. در مقیاس های کوچکتر با سیستم های آب شیرین کنی استفاده از آب رودخانه ها و چاه های آب نیز قابل استفاده خواهد بود. تکنولوژی شیرین کردن آب به اندازه کافی پیشرفت کرده و هم اکنون مراحل توسعه ای خود را می گذراند. روش های مختلفی برای سیستم های آب شیرین کنی ابداع گردیده که از جمله پرکاربردترین این روش ها میتوان به سیستم اسمز معکوس اشاره کرد که ارزانترین روش ها هم محسوب میگردد. در این روش، آب شور با عبور از یک غشای نیمه تراوا (که فقط اجازه عبور آب را میدهد و نمک ها و املاح دیگر نمیتوانند از آن عبور کنند) تبدیل به آب شیرین میشود.

آب و خواص شيميايي آن به طور كلي به منظور حفظ سلامت شناگران و جلوگيري از بروز مشكل در عملكرد تاسيسات مكانيكي،خواص شيميايي اب استخر بايد در محدوده مشخصي قرار داشته باشد.رعايت اين محدوده توصيه شده تقريبا در تمامي استاندارد ها مورد تاييد قرار گرفته است و متخصصان و مهندسين بهداشت نيز با آن موافق هستند.